Riffy poezji, słowa muzyki

Gitarzyści i basistka Bazy Ludzi Żywych w przyszłym roku będą zdawali maturę. Lider zespołu ma ją już dawno za sobą. To ceniony i nagradzany poeta Łukasz Jarosz. O tym, jak na scenie wypada ten muzyczny mariaż młodości i literackiego doświadczenia, można się było przekonać dzięki Festiwalowi Poezja Jest Najważniejsza.

W piątkowy wieczór, 24 listopada w ramach 3. edycji Festiwalu Poezja Jest Najważniejsza, odbył się koncert zespołu Baza Ludzi Żywych. Grupa wystąpiła w Ośrodku Promocji Kultury „Gaude Mater”. Jak tylko ucichły kuluarowe rozmowy po spotkaniu z Rafałem Cuprjakiem, a autor skończył podpisywać debiutanckie książki, mogliśmy zanurzyć się w dźwiękach alternatywnego rocka.

Kameralną salę znów zalała ciemność, a światła scenicznych jupiterów wydobyły na pierwszy plan ustawioną już wcześniej perkusję. Na scenę wyszło czterech muzyków. Trójka wcale młodych, czwarty, starszy od nich, taki „paradoksalny” frontman, bo zasiadł za bębnami z tyłu.

Skąd ta wiekowa rozpiętość? W skład Bazy wchodzi troje przyszłorocznych maturzystów: gitarzyści Maciej Pałka i Jakub Gregorczych oraz basistka Joanna Piekarz. Na perkusji gra i jednocześnie śpiewa Łukasz Jarosz, który jest autorem tekstów zespołu i uczestnikiem innych muzycznych kolaboracji. Jest również uznanym poetą i autorem dwunastu książek - w tym nagrodzonego Nagrodą im. Wisławy Szymborskiej tomu „ Pełna krew” (2013). Warto przypomnieć, że przeszło rok temu zawitał już w progi OPK „Gaude Mater”, by wziąć udział w wieczorze autorskim (na którym miałem przyjemność być).

Baza Ludzi Żywych koncertuje obecnie w różnych miejscach, prezentując muzykę z zakresu punka, zimnej fali, rocka i indie. Ich teksty nacechowane wielopoziomowymi metaforami i poetycką głębią Jarosza przyciągają uwagę publiczności. Zespół zdobył uznanie w mediach radiowych, a muzyka była prezentowana m.in. w Radiu Nowy Świat i Radio Rock Serwis.

W kwietniu tego roku kolektyw wydał swój debiutancki krążek zatytułowany po prostu – „ Baza Ludzi Żywych”. Młody wiek ludzi dzierżących wiosła nie przeszkadzał im porwać publiczność, umiejętne operowanie instrumentami i koronkowe, acz jak przystało na truskulowego rocka i szorstkie riffy zabrały nas w podróż po tekstach przepełnionych refleksyjną nostalgią.

Mimo dynamicznej aury narzuconej przez gatunek z gardła Jarosza wybrzmiewały teksty skłaniając jednocześnie do poruszania w rytm nóżką, jak i do przemyśleń, śledzenia lirycznych wątków, które snuł w kolejnych opowieściach. Jako że tekściarz jest równocześnie literatem i poetą, nie stroni od intertekstualności i nawiązań do literatury. Jednoczesny wydźwięk emocjonalny idzie w parze z budowanym dystansem do świata, eskapizmem i podróżą do krainy gorzkiej autorefleksji.

Przykład znajdziemy w słowach refrenu „Grawitacji”:

Gdy znów rozpadam się, rozwiewa mnie,

jak cienka szklanka rozbijam się, wiruję niczym wiór.

Wyciągam dłoń, by poczuć coś, lecz wszystko wokół to tylko tło,

pod ciężarem chmur.

Muzycy zarazili publiczność swoją energią i charyzmą. Z gitar prawie szły iskry, gdy Maciej słał w naszą stronę swoje solówki, a reszta dotrzymywała mu równo kroku.

Muzycy zagrali chyba cały materiał ze swojego debiutanckiego albumu oraz z EPki, w tym covery takich artystów jak Bob Marley czy Sinead O'Connor.

Zespół po bisach zakończył występ przy akompaniamencie długich braw. Mam nadzieję, że powróci do nas z następnym krążkiem i to najpóźniej w przyszłym roku, kiedy trzy czwarte zespołu będzie już… po maturze.

Ciekawych brzmienia zespołu i tekstów prześwietlających rzeczywistość zimnym światłem poetyckich tekstów Łukasza Jarosza namawiam do sprawdzenia zespołu na socialach i serwisach streamingowych. Nie byłbym sobą, gdybym nie dołożył do tego zachęty do zapoznania się z literackim dorobkiem naszego żywiołowego wokalisto-perkusisty.

Bądźcie zdrowi!

Fot. Łukasz Kolewiński